Laat een baby nooit alleen huilen.
Hij kan huilen omdat hij honger heeft, omdat hij te warm of te koud is, een natte luier heeft, etc. Dat zijn dingen die je kunt verzorgen. Het huilen zou echter ook veroorzaakt kunnen worden door iets heel anders: angst. Als dat niet vroeg onderkend en verholpen wordt, kan dat gevaarlijk zijn. De angst die een baby dan ervaart verwoest meer dan de angst die we als volwassene normaal ervaren; de baby voelt een alles overheersende paniek omdat hij de situatie niet begrijpt, er niet tegen kan vechten of ervoor kan vluchten. Hij kan slechts wachten tot iemand hem komt verlossen. Alle psychiaters kunnen gevallen laten zien waaruit blijkt dat dit de basis legt voor een permanente staat van angst op latere leeftijd. Iedereen die bekend is met de kenmerken van angst zal zich realiseren dat die overeenkomen met de kenmerken van paniek bij een zuigeling: het is irrationeel, het gaat overal en nergens over, er is niet tegen te vechten of voor weg te vluchten, het is alles overheersend.
De baby mag niet alleen gelaten worden als hij huilt. Dit is de eerste regel in de kinderverzorging die we leren door te kijken naar personen die lijden aan emotionele stoornissen. Als een zuigeling in de eerste weken en maanden van zijn leven alleen wordt gelaten terwijl hij bang is, dan is zijn eerste indruk van de wereld dat het een ongastvrije, gevaarlijke en eenzame plek is, en dat het er geen zin heeft hulp te zoeken. Hij zal voor zichzelf moeten zorgen en geen hulp kunnen verwachten. Dat is alleen niet mogelijk, omdat hij nog hulpeloos is. Het zal niemand verbazen dat zulke indrukken zijn blik op de wereld en de mensen erin voor altijd mede zal bepalen. Veel van zijn later gedrag zal erop gericht zijn zich een veilige plek te verwerven in een onveilige wereld. En als er veel mensen binnen een volk zo rondlopen, zal daaruit volgen dat ze geneigd zijn aan te nemen dat andere volken hen vijandig gezind zijn, en zullen ze zich concentreren op nationale en persoonlijke veiligheid.
Eerder verschenen in Nieuwsbrief Natuurlijk Ouderschap 4, 2000.